Βαλεντίνη Καλφαδοπούλου, Καιρός

Μισάνοιχτη πόρτα
κλειστό παράθυρο.
Μ' ακούς; φωνάζω απ' έξω
«Ποτέ», μου λένε από μέσα.
Κάθομαι στην πόρτα
κοιτάζω ευθεία,
κοιτάζω κάτω,
κοιτάζω τον εαυτό μου σε μια λακούβα νερό
σαν μια Αλίκη.

Ακούστε με! φωνάζω
Εδώ είμαι! λέω.
Χτυπάω την πόρτα
Σπάω το παράθυρο ...

Ένα λουλούδι άσπρο
στη γωνία κοιτάω
σπασμένα παράθυρα
και φεύγω μακριά.

Ένα δάκρι, στον κόσμο,
«Μια ελπίδα», λέω,
μυρίζω το λουλούδι και ξαφνικά
όλα φαίνονται να έχουν χρώμα και νόημα.

(7 Μαρτίου 2000)

Published also on Translatum - Favourite Poetry - Βαλεντίνη Καλφαδοπούλου